Leestijd: 6 minuten

Vorige week dinsdag stapte ik over een drempel die hoger en hoger werd. Ik kwam weer met mijn hoofd in stories en deed mijn verhaal. Voor een actief story-vlogger zou dat geen drempel moeten zijn, toch? Nou toch wel en ik leg het hier uit. 

Ik volg bazen, die baze dingen doen

Op Instagram volg ik zo’n 500 accounts:

• Uitgeverijen, winkels, schrijvers en illustratoren in de (kinder-)boekenwereld
• Accounts, bedrijven en personen in de groene (duurzame, vegan) hoek
• Accounts die me leren en bewust maken over inclusiviteit
• Ondernemers van allerlei sectoren
  (nee, inderdaad niet privé-vrienden met vakantiefoto’s, wel vrienden die vallen in bovenstaande categorieën)

Ik vind ze bijna allemaal bazen, daarom volg ik ze ook. Als ik mezelf gewoon goed voel, brengt Instagram me namelijk bérgen inspiratie, connectie en goede vibes. Ik volg deze mensen omdat ze me inspireren ook baze dingen te doen. En om te zien dat mensen bijvoorbeeld zich goed inzetten voor de wereld of weer een nieuwe mijlpaal gehaald hebben, maakt me ook gewoon blij. Het maakt me blij dat mensen zich zo ontwikkelen, uitdagen en léven. Ik moedig ze aan, ik ben trots op ze en het wakkert mijn vlammetje aan om óók positieve impact te maken of een (duurzame of illustrator) prijs te winnen.

Zo warm

Ik laat graag comments achter en ik reageer meer dan eens op stories van mensen. Mijn meest gebruikte emoji’s op mijn telefoon zijn ook plaatjes om kracht te zetten bij mijn aanmoedigingen en ‘goede vibes’: sterretje, vlammetje, hartjes, radslag, confetti. All the good stuff. Vergeet niet, zo blij voor anderen zijn, is ook gewoon goed voor mezelf. Ik kijk daarbij naar mooie en goede dingen die gebeuren én ik train de spier van de gedachten ‘Tof, ze mogen lekker shinen en de mooie versie van zichzelf zijn. Daarnaast is ook nog ruimte voor mij, dat kan naast elkaar leven.’.

Daarnaast ontstaan zo soms ook heel fijne gesprekken in DM. Ik heb vrienden die ontstaan zijn in de chat van Instagram. Ik heb ook mooie samenwerkingen door Instagram (en de manier waarop ik het gebruik) gehad. Dat maakt me gewoon warm als ik daaraan denk!

 

“Maar als ik me niet zo goed voel, dan bevriest het me in plaats van dat het me inspireert.
Het maakt me jaloers in plaats van trots op ze.”

 

Onzeker en bevroren

Maar daar is het. Afgelopen maand was nogal intens. Ik hoef je niet te vertellen dat we ‘in een gekke tijd leven’ en er een pandemie bezig is. Daar word je vast vaak genoeg aan herinnerd, al is het door de muur die op je afkomt, de opdrachten die niet doorgaan of je kind dat niet stopt met hamertje-tikken.  Nou hoewel ik hier redelijk goed ga (zie mijn weekoverzichten vol plantjes, lezen en zonnestralen), brengt deze crisis een emotie enorm naar boven: onzekerheid. Ik verloor zeker €4000 aan opdrachten vanwege de situatie en dit in combi met andere dingen maakte me ongerust.

Als ik Instagram open, zijn er echter nog steeds bazen. Maar er is ook meer verkeer: mensen die dingen willen aanbieden, livesessies, mensen die zich vervelen en dan filters uitproberen. En zo zag ik ook een na de ander die dingen deed waarvan ik dacht ‘DAT WIL IK OOWK’ (men neme: boek bij een uitgeverij, in een tijdschrift komen met een interview, samenwerking met een mooi duurzaam bedrijf..). Ondertussen was ik niet bezig met een boek voor een uitgeverij, ik zat in de zon een boek te lezen of gaf mijn plantjes weer water. Ik was aan het ontdekken hoe fijn prultijd is… Dus Instagram maakte dat ik dingen wilde, die ik niet had. Het maakte dat ik onzekerder werd over mijn eigen dingen. En het maakte dat ik niet geïnspireerd raakte van het platform, maar het maakte dat ik bevroor. Ik was niet trots op de bazen, maar ik kon de jaloezie tot in mijn tenen voelen.

Dus ik probeerde minder op de app te kijken. Ik wilde niet allerlei levens van anderen zien, of mijlpalen. En mijn eigen dingen delen, daar voelde ik ook niet veel voor (‘want wat stelt dat nou voor?’ -niet niks, weet ik ook).

De drempel over

Ik vertelde vriendin, tekstschrijver en baas Lenneke Manschot over dit ding. En ze stuurde dat ze mij miste op Instagram en dat er dan vast nog iemand anders mij ook zou missen. Ik pakte meteen mijn telefoon en vlogde over deze gedachten hierboven. En ik was nog niet eens klaar en er kwamen al reacties binnen dat mensen het herkennen en dat mensen blij waren dat ik ‘terug’ was. VOELDE GOED. En fijn dat ik hiermee hielp herinneren dat ze niet alleen zijn in dit gevoel.

Als je dit herkent, zorg goed voor jezelf. Kijk of je minder naar anderen kan kijken en meer kan focussen op wat je zelf bent en hebt.

Tips om Instagram voor je te laten werken

Inkoppers misschien, maar er hoeft maar één tip bij te zitten waar je iets aan hebt 🙂 

1. Maak van Instagram een fijn plekje. Volg accounts die je inspireren, waar je blij van wordt. Ontvolg absoluut accounts waarbij je ‘haat-volgt’ en steeds ergert aan de dingen die gepost worden. Ontvolg ook absoluut accounts die je vaak het gevoel geven dat jij, je lichaam of je leven niet goed zijn. Iemand ontvolgen maakt je geen rot-mens, dat mag gewoon.
2. Sla posts op in mapjes. Het is mogelijk om posts op te slaan in mapjes in Instagram. Op mijn account is een soort Pinterestbord ontstaan met inspiratie: duurzame initiatieven/merken en influencers, tekeningen die me inspireren, karakters die ik wil maken. Ik heb ook een mapje ‘Ontvolgd maar interessant’. Hierin zitten posts van accounts die ik ontvolgd heb maar die ik, je raad het al, wel interessant vind. Dus zo voelen ze niet verdwenen en kan ik ze terugvinden en alsnog het account bekijken en liken/commenten als ik zin heb.
3. Als je zin hebt, doe waarvoor ‘social media’ is: be social. In plaats van passief scrollen, ga de interactie aan. Er is best een kans dat de ander dat alleen maar kan waarderen en voor je het weet bespreek je allemaal dingen met een wild vreemde of bezorg je een lach op iemand gezicht.
4. Ontwijk het wanneer nodig. Als ik me slecht voel of lui, lijkt scrollen en kijken op Instagram een prima tijdbesteding. Maar dat is het láátste wat ik dan moet doen. Ontwijk het platform wanneer je je slecht voelt en je denkt dat het niet op zal peppen. Ga in plaats daarvan wandelen, lezen, bellen met een dierbare.
5. Beoefen dankbaarheid. Algemene survivaltip! Dankbaar voor mijn huis, dankbaar voor die vreemde die naar mij lachte, dankbaar voor het feit dat ik gezond ben, dankbaar dat het nét niet regende toen ik op de fiets zat. Hoe meer je het oefent, hoe dankbaarder je bent voor kleine dingen. En in mijn geval zorgt dat tegelijk voor minder ontevredenheid en minder onzekerheid, wat me minder jaloers maakt! Hoe ik het oefen? Dansjes als ik me dankbaar voel (#danspauze met playlist Danspauze) en schrijven in mijn journal waarin ik dingen benoem waarvoor/voor wie ik dankbaar ben.

En dan even een speciaal berichtje voor de mensen die zeggen dat ík zo’n baas ben van wie je onzeker kan worden. No worries, er zijn ook hier dingen achter de schermen die wat minder zijn. Ik heb ups en downs en hoewel ik probeer transparant te zijn op socials en downs deel, deel ik véél meer ups. Probeer eens te richten op de vragen:

• Wat vind ik heel leuk/goed/mooi/fijn aan mezelf?
• Waar ben ik dankbaar voor?
• Wat heeft Carmen (of insert andere naam) wat ik denk te willen hebben? Wil ik dit écht? Zo ja, wat kan ik nú doen om daar dichterbij te komen?

En vergeet niet, keep doing you! Ben lief voor jezelf en laat dat stemmetje in je hoofd net zo vaak tegen jezelf zeggen dat je een baas bent, als dat het dit over anderen zegt.